Γενικά δε μπορώ να πω ότι είμαι λάτρης του σύγχρονού αλλά μπορώ να παρακολουθήσω μια τέτοιου είδους συναυλία και κάποιες στιγμές σε κάποια έργα να νοιώσω συναισθήματα…
Από τα έργα που είχε αναθέσει να γραφτούν ο Σύλλογος Φίλων Κρατικής Ορχήστρας,
ξεχώρισα το έργο του Κων/νου Παντελίδη ¨Ιστορία σε απλό¨ (για φλάουτο, κλαρινέτο, βιολί, κοντραμπάσο, ξυλόφωνο).
Μας έβαλε στο κλίμα της συναυλίας παρά την απαράδεκτη στάση του κοινού που έκανε φασαρία, έκοβε βόλτες και ότι άλλο.
Μου άρεσε επίσης το ¨Κυνηγούσα αλλά δεν ήξερα ¨ του Θανάση Δεληγιάννη ( για φλάουτο, κλαρινέτο, βιολί, κοντραμπάσο και κρουστα¨
Η απογοήτευση ήρθε από την πιο διαφημισμένη(από συζητήσεις και βιογραφικό ) της βραδιάς …
Το ¨ Ο κύριος Σταχτομπούτος, η Δεσποινίς Ιππότης, ο Νεραιδό-Νονός και οι ασπιρίνες¨( μουσικό happening για μικρό σύνολο, ηχογράφηση και ασπιρίνες), της Αντριάννας Μίνου,
δεν είχε κάποιο ένδιαφέρον, ήταν σαν μια μικρή σχολική παράσταση που με φθηνά τρικ προσπαθεί να εντυπωσιάσει το κοινό …
Το μόνο όμως που καταφέρνει είναι να το απογοητεύσει και να γκετοποιήσει την ίδια την τέχνη, σε ομάδες που αισθάνονται ότι με σαχλές φόρμες παράγουν νοήματα για λίγους, εκλεκτούς, ρίχνοντας την ανεπάρκεια τους στην αμάθεια του κοινού.
Όπως και να έχει μπράβο στο Σύλλογο Φίλων Κρατικής Ορχήστρας που με τις εκδηλώσεις του μας ψυχαγωγεί και μας φέρνει κοντά σε είδη μουσικής που δύσκολα θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε στην πόλη μας.
Μπράβο και στους μουσικούς του DissonArt ensemble !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου