Οι είλωτες της Μανωλάδας και το μεταναστευτικό του Γ. Καραμπελιά

Πριν μερικούς μήνες διεξήχθη μια δημόσια συζήτηση/αντιπαράθεση για το μεταναστευτικό από τις στήλες του «Παρόντος», όπου συμμετείχε και ο υποφαινόμενος. Τότε είχα τονίσει πως το μεταναστευτικό, εξ αιτίας της έκτασης που έχει πάρει και θα συνεχίσει να έχει για τα επόμενα χρόνια, αποτελεί ένα από τα κεντρικότερα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας, δεύτερο σε σημασία μετά τα μεγάλα εθνικά ζητήματα της χώρας, με τα οποία εξ άλλου διαπλέκεται άμεσα και στενά.

Είχαμε λοιπόν υποστηρίξει πως ο δημοκρατικός πατριωτικός χώρος βρίσκεται ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα. Διότι από τη μία πλευρά υπάρχει η εθνομηδενιστική αντίληψη η οποία αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό αποκλειστικά ως ζήτημα δικαιωμάτων των μεταναστών, υποτιμώντας ή αγνοώντας παντελώς την εθνική διάσταση του ζητήματος, που αφορά την πιθανότητα δημιουργίας και χρήσης νέων μειονοτήτων στην Ελλάδα, και μάλιστα φτάνει να στηρίζει τη λογική των «ανοικτών συνόρων». Από την άλλη υπάρχει μια διαμετρικά αντίθετη αντίληψη που επιμένει μόνον στη αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας και τους κινδύνους από την ένταξη των μεταναστών, αγνοώντας με τη σειρά του παντελώς το ζήτημα της εκμετάλλευσης των μεταναστών και μάλιστα με μορφές συχνά δουλοκτητικές.

Σε μια προσπάθεια να βρεθεί μια χρυσή τομή –όσο είναι δυνατόν– ανάμεσα σε δύο μέριμνες, συστατικές ενός δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, δηλαδή την προάσπιση της εθνικής υπόστασης και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων των εργαζόμενων, είχαμε υποστηρίξει πως η μοναδική διέξοδος πρέπει να στηρίζεται σε μια θέση αρχών: Την ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία των μεταναστών που επιθυμούν κάτι τέτοιο, με πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων τους, και παράλληλα τον περιορισμό στο μάξιμουμ της λαθρομετανάστευσης, και της εισόδου νέων μεταναστών, επιτρέποντας την είσοδο των αποδεδειγμένα πολιτικών προσφύγων και μόνο. Απέναντι σε αυτές μας τις προτάσεις ξεσηκώθηκαν πολλές αντιρρήσεις, που στην πλειοψηφία τους προέρχονταν από το ΛΑΟΣ, αλλά και από φίλους του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, που επέμεναν πως δεν μπορεί να υπάρξει ενσωμάτωση των μεταναστών και πως εν τέλει η μόνη λύση –ομολογημένα ή ανομολόγητα– θα ήταν η εκδίωξη τους.

Πριν αλέκτωρ φωνήσαι, τα γεγονότα της Μανωλάδας ήρθαν να ξαναβάλουν με βίαιο και τραγικό τρόπο το ζήτημα, που λίγους μήνες πριν είχε θέσει και η πρωτοβουλία των ιερωμένων της Άρτας. Ότι δηλαδή, η ελληνική κοινωνία, σε ένα μεγάλο μέρος της έχει εθιστεί στο ναρκωτικό της λαθρομετανάστευσης, και η «ευημερία» της, όση και όποια και αν είναι, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εκμετάλλευση των μεταναστών και μάλιστα των λαθρομεταναστών. Σε όλες τις αγροτικές περιοχές, ιδιαίτερα σε κηπευτικά κ.ά, όπου η συγκομιδή είναι αποφασιστικής σημασίας και στην κτηνοτροφία, στην οικοδομή, στα εργοστάσια και ιδιαίτερα τις βιοτεχνίες, στις τουριστικές υπηρεσίες, στη φύλαξη των ηλικιωμένων, στις «σεξουαλικές υπηρεσίες», κ.λπ., κ.λπ.

Η ελληνική οικονομία ζει και αναπνέει σε μεγάλο βαθμό με την υπερεκμετάλλευση των λαθρομεταναστών. Η ύπαρξη τους επέτρεψε στον κ Σημίτη παλιότερα και τον κ. Γκαργκάνα σήμερα να κρατούν σχετικά χαμηλά τον πληθωρισμό, επέτρεψε στον κ. Μπόμπολα να θησαυρίσει από την κατασκευή των Ολυμπιακών έργων, επιτρέπει στην κυβέρνηση να καλύπτει τις τρύπες του δημογραφικού και της υπογεννητικότητας με την εισαγωγή «έτοιμων εργατών» και εν τέλει να κρατούν χαμηλά και τα μεροκάματα των Ελλήνων. Και όπως είπαμε, η εκμετάλλευση των μεταναστών δεν περιορίζεται στο κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά σαν ναρκωτικό ευρείας χρήσεως επεκτείνεται στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έχει πλέον εθιστεί σε αυτό. Έτσι συχνά οι ίδιοι που διαμαρτύρονται εναντίον της παρουσίας των ξένων, ψηφοφόροι ή μη του κ. Καρατζαφέρη, τους χρησιμοποιούν καθημερινά σε μια πληθώρα απασχολήσεων.

Κατά συνέπεια, η μόνη λύση είναι η δημιουργία όρων απεξάρτησης από τη λαθρομετανάστευση και τη μαύρη εργασία. Αν δεν υπάρχει η απλήρωτη και φτηνή εργασία των μεταναστών δεν θα έχουν συμφέρον η κυβέρνηση, οι μεγαλοεργοδότες, αλλά και τα μικροαφεντικά να εισάγουν διαρκώς νέους μετανάστες. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο απαιτούνται δύο ειδών μέτρα. Πρώτο και κύριο, να καταστεί ασύμφορη η εισαγωγή αενάως νέων μεταναστών μέσα από την ισότιμη ένταξη των μεταναστών που το επιθυμούν στην ελληνική κοινωνία: δηλαδή εξασφάλιση σταθερής απασχόλησης με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, αμοιβές ανάλογες με εκείνες των Ελλήνων εργαζομένων και ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία για άδειες μακροχρόνιας παραμονής, με υποχρέωση εκμάθησης ελληνικών, στοιχείων ελληνικής ιστορίας κ.λπ. Προφανώς δε όσοι δεν επιθυμούν την ενσωμάτωσή τους, θα είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στις χώρες τους. Έτσι θα καταστεί πλέον ασύμφορη η λογική της εισόδου λαθρομεταναστών. Και δεύτερον, η ενίσχυση των ελέγχων ενάντια στη λαθρομετανάστευση και οι αυστηρές κυρώσεις ενάντια σε όσους τους απασχολούν παράνομα.

Κατά συνέπεια η πρότασή μας για άμεση και πλήρη ένταξη των μεταναστών στην νόμιμη αγορά εργασίας είναι η μόνη απάντηση στην πάρα πέρα διόγκωση του φαινομένου και όχι το αντίστροφο. Διότι είναι βέβαιο πως όσο θα επιτρέπεται η μαύρη εργασία των μεταναστών, καμία δύναμη στον κόσμο δεν θα βάλει φραγμό στη νέα μεγάλη μετακίνηση των λαών με όλες τις αρνητικές συνέπειες που έχει, όχι μόνο για τα θέματα της εθνικής συνοχής σε μια περιοχή του κόσμου, όπου οι εθνικές ταυτότητες και σύνορα απειλούνται από τη νέα τάξη, αλλά και για την ιδεολογική «υγεία» του ελληνικού λαού. Διότι, όπως τονίσαμε ο εθισμός στην υπερεκμετάλλευση των ξένων εργατών δηλητηριάζει τα ίδια τα δημοκρατικά αισθήματα του λαού, δεν επιτρέπει τη συγκρότηση συλλογικών κοινωνικών υποκειμένων –γι’ αυτό έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί οι κοινωνικοί αγώνες και τα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα– και μας οδηγεί σε μια δουλοκτητική κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο πως στην Ιταλία ο ανταγωνισμός των λαθρομεταναστών με τους εργάτες του Βορρά, τους οδήγησε σε τεράστια ποσοστά να ψηφίσουν τη «Λέγκα του Βορρά» του κυρίου Μπόσι.

Όσο για εκείνους που προπαγανδίζουν τη λογική των «ανοικτών συνόρων», είναι προφανές πως βρίσκονται σε απόλυτη σύγχυση, διότι στην ουσία προπαγανδίζουν τον ακριβώς αντίθετο από αυτό που δήθεν επιθυμούν, δηλαδή τη γενικευμένη ανομία, την πλήρη επικράτηση της λογικής της ζούγκλας, και την καθολική αντιπαράθεση Ελλήνων και ξένων εργαζόμενων. Υπερασπίζονται δηλαδή ανοικτά τα συμφέροντα των μεγάλων και μικρών αφεντικών που έχουν συμφέρον στην ύπαρξη απεριόριστου αριθμού ξένων! Πρόκειται για αστειότητες, και όμως εκφέρονται από το δημοσκοπικά (!) τρίτο κόμμα της ελληνικής βουλής.

Για τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο, λοιπόν, πρόκειται για ένα ζήτημα καθοριστικό για την επιβίωσή του: ανάμεσα στην ξενοφοβία και την ξενολατρία κινδυνεύει με εξαφάνιση αν δεν επιχειρήσει μια σύνθεση της δημοκρατικής με την πατριωτική του υπόσταση. Και μια τέτοια σύνθεση θα αποτελέσει δυνητικά και όρο για την ενδυνάμωσή του.

Όχι λοιπόν στους δουλοκτήτες, ενσωμάτωση των μεταναστών που το επιθυμούν, καταδίωξη των δουλεμπόρων και κυρώσεις στους χρήστες της μαύρης εργασίας.
http://www.ardin.gr/blog/?p=149